Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) śmierć człowieka następuje w chwili śmierci jego mózgu. Czynnikiem kwalifikującym śmierć mózgu jest nieodwracalny brak funkcji pnia mózgu. U takich pacjentów komisja lekarska złożona z trzech lekarzy, w tym co najmniej jednego specjalisty w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii oraz jednego specjalisty w dziedzinie neurologii lub neurochirurgii, po przeprowadzeniu serii badań orzeka śmierć mózgową w celu odłączenia od aparatury. Trwałe uszkodzenie pnia mózgu ustala się na podstawie braku określonych odruchów nerwowych i braku spontanicznej czynności oddechowej. Postępowanie takie, oparte przede wszystkim na badaniach klinicznych, w przeważającej liczbie przypadków jest możliwe, a jego wynik – pewny. Postępowanie obejmuje 2-krotne wykonanie przez anestezjologa w 3-godzinnych odstępach badań, których zadaniem jest potwierdzenie nieobecności odruchów pniowych oraz bezdechu.
Badanie odruchów pniowych obejmuje:
- brak reakcji źrenic na światło
- brak odruchu rogówkowego
- brak spontanicznych ruchów gałek ocznych
- brak ruchów gałek ocznych przy próbie kalorycznej
- brak jakichkolwiek reakcji ruchowych na bodziec bólowy
- brak odruchów wymiotnych i kaszlowych
- brak odruchu oczno-mózgowego
W Polsce najczęstszą przyczyną zgonu dawców jest choroba naczyń mózgowych np. tętniak (50-59%), a na drugim miejscu uraz czaszkowo-mózgowy (35-45%).
Po stwierdzeniu śmierci pnia mózgu należy upewnić się co do woli zmarłego dotyczącej oddania tkanek i narządów po śmierci (sprawdzenie w Centralnym Rejestrze Sprzeciwów czy osoba ta nie zarejestrowała sprzeciwu, sprawdzenie czy zmarły nie miał ze sobą własnoręcznie napisanego oświadczenia o sprzeciwie na pobranie narządów po śmierci oraz czy nie wyraził sprzeciwu na pobranie narządów po śmierci ustnie w obecności dwóch świadków)
Śmierć mózgu
0 komentarzy